Neurologische aandoening

Een neurologisch onderzoek kan tot op zekere hoogte de impact van neurologische schade en ziekte op de hersenfunctie beoordelen in termen van gedrag, geheugen of cognitie. Gedragsneurologie is gespecialiseerd in dit gebied. Bovendien gebruikt klinische neuropsychologie neuropsychologische beoordeling om problemen in mentaal functioneren nauwkeurig te identificeren en op te sporen, meestal na een soort hersenletsel of neurologische stoornis.

Als alternatief kan een aandoening eerst worden ontdekt door de aanwezigheid van afwijkingen in mentaal functioneren, en verdere beoordeling kan wijzen op een onderliggende neurologische aandoening. Er zijn soms onduidelijke grenzen in het onderscheid tussen stoornissen die binnen de neurologie worden behandeld en psychische stoornissen die worden behandeld binnen het andere medische specialisme van de psychiatrie, of andere beroepen in de geestelijke gezondheidszorg, zoals klinische psychologie. In de praktijk kunnen gevallen zich voordoen als het ene type, maar worden beoordeeld als geschikter voor het andere. Neuropsychiatrie behandelt psychische stoornissen die het gevolg zijn van specifiek geïdentificeerde ziekten van het zenuwstelsel.

Een gebied dat kan worden betwist, is in gevallen van idiopathische neurologische symptomen – aandoeningen waarbij de oorzaak niet kan worden vastgesteld. In sommige gevallen kan worden besloten, misschien door elke geaccepteerde diagnose uit te sluiten, dat hersen- / mentale activiteit op een hoger niveau symptomen veroorzaakt, in plaats van de symptomen die hun oorsprong vinden in het gebied van het zenuwstelsel waaruit ze afkomstig lijken te zijn. Klassieke voorbeelden zijn “functionele” aanvallen, sensorische gevoelloosheid, “functionele” zwakte van de ledematen en functionele neurologische tekorten (“functioneel” staat in deze context meestal in contrast met de oude term “organische ziekte”). Dergelijke gevallen kunnen omstreden worden geïnterpreteerd als “psychologisch” in plaats van “neurologisch”. Sommige gevallen kunnen worden geclassificeerd als psychische stoornissen, bijvoorbeeld als conversiestoornis, als de symptomen causaal verband lijken te houden met emotionele toestanden of reacties op sociale stress of sociale contexten.

Aan de andere kant verwijst dissociatie naar gedeeltelijke of volledige verstoring van de integratie van het bewuste functioneren van een persoon, zodat een persoon zich los kan voelen van zijn emoties, lichaam en / of directe omgeving. Aan de ene kant kan dit worden gediagnosticeerd als depersonalisatiestoornis. Er zijn ook aandoeningen die als neurologisch worden beschouwd, waarbij een persoon bewust neurologische stimuli lijkt te registreren die onmogelijk afkomstig kunnen zijn van het deel van het zenuwstelsel waaraan ze normaal gesproken zouden worden toegeschreven, zoals fantoompijn of synesthesie, of waarbij ledematen handelen zonder bewuste richting , zoals bij het buitenaardse handsyndroom. Theorieën en aannames over bewustzijn, vrije wil, morele verantwoordelijkheid en sociaal stigma kunnen hierbij een rol spelen, zowel vanuit het perspectief van de clinicus als vanuit de patiënt.

Condities die worden geclassificeerd als psychische stoornissen, of leerstoornissen en vormen van verstandelijke beperking, worden zelf meestal niet als neurologische aandoeningen behandeld. De biologische psychiatrie probeert psychische stoornissen echter te begrijpen in termen van hun basis in het zenuwstelsel. In de klinische praktijk worden psychische stoornissen meestal aangegeven door een onderzoek naar de mentale toestand of een ander type gestructureerd interview of vragenlijstproces. Op dit moment kan neuroimaging (hersenscans) alleen geen nauwkeurige diagnose stellen van een psychische stoornis of het risico van het ontwikkelen ervan aangeven; het kan echter worden gebruikt om andere medische aandoeningen, zoals een hersentumor, uit te sluiten. In onderzoek kunnen neuroimaging en andere neurologische tests correlaties aantonen tussen gerapporteerde en waargenomen mentale problemen en bepaalde aspecten van neurale functie of verschillen in hersenstructuur. Over het algemeen kruisen talrijke velden elkaar om te proberen de basisprocessen te begrijpen die betrokken zijn bij het mentale functioneren, waarvan er vele samenkomen in de cognitieve wetenschap. Het onderscheid tussen neurologische en psychische stoornissen kan een punt van discussie zijn, hetzij met betrekking tot specifieke feiten over de oorzaak van een aandoening, hetzij met betrekking tot het algemene begrip van hersenen en geest.

Bovendien, de definitie van stoornis in de geneeskunde of psychologie wordt soms betwist in termen van wat wordt beschouwd als abnormaal, disfunctioneel, schadelijk of onnatuurlijk in neurologische, evolutionaire, psychometrische of sociale termen.