Hoe gezichtsveldonderzoek helpt bij het identificeren van oogproblemen

Veel oog- en hersenaandoeningen kunnen perifeer zichtverlies en andere gezichtsveldafwijkingen veroorzaken. Gezichtsveldtesten worden uitgevoerd door oogzorgprofessionals om blinde vlekken (scotomen) en andere gezichtsvelddefecten op te sporen, wat een vroeg teken kan zijn van deze problemen.

De grootte en vorm van een scotoom bieden belangrijke aanwijzingen over de aanwezigheid en ernst van ziekten van het oog, de oogzenuw en visuele structuren in de hersenen. Schade aan de oogzenuw veroorzaakt door glaucoom veroorzaakt bijvoorbeeld een zeer specifiek gezichtsvelddefect.

Andere aandoeningen die verband houden met blinde vlekken en andere gezichtsvelddefecten zijn aandoeningen van het netvlies, optische neuropathie, hersentumoren en beroerte. / p>

Tijdens een routine oogonderzoek kan uw optometrist of oogarts gezichtsveldtesten aanbevelen om het volledige horizontale en verticale bereik en de gevoeligheid van uw zicht te beoordelen. Deze “basislijn” gezichtsveldtestresultaten kunnen vervolgens worden gebruikt om mogelijke veranderingen in uw gezichtsveld in de toekomst te beoordelen.

Als u nog geen uitgebreid oogonderzoek en gezichtsveldtest heeft gehad, klik dan hier om zoek een oogarts bij u in de buurt.

Typen gezichtsveldtests

Confrontatie gezichtsveldtesten worden doorgaans gebruikt als een visuele veldtest voor screening. Eén oog is bedekt, terwijl het andere oog fixeert op een doelobject, zoals het open oog van de dokter, terwijl de dokter recht voor je staat of zit. Vervolgens wordt u gevraagd om te beschrijven wat u aan de uiterste randen of periferie van uw gezichtsveld ziet.

Als voorbeeld kan uw oogarts verschillende aantallen vingers binnen uw perifere gezichtsveld houden en vragen hoeveel er kunnen worden gezien terwijl u blijft fixeren op het oog van de dokter.

Als een oogziekte wordt vermoed, moet u mogelijk meer uitgebreide, formele soorten gezichtsveldtesten ondergaan om de kwaliteit van uw centrale en perifere zicht. Er zijn verschillende gevoelige tests voor het meten van gezichtsveldverlies, waaronder:

• Geautomatiseerde perimetrie. Verschillende vormen van geautomatiseerde perimetrietests meten uw reacties op de aanwezigheid van objecten in verschillende delen van je gezichtsveld.

  Terwijl je hoofd stil wordt gehouden, meestal met een voorhoofd en kinsteun in een groot komachtig instrument, staar je recht vooruit naar een lichtbron en kleine lichtjes van verschillende intensiteiten worden geflitst vanaf willekeurige punten in uw gezichtsveld. Elke keer dat u verder kijkt e van deze lichten drukt u onmiddellijk op een knop of gebruikt u een ander middel om uw reactie aan te geven.

  Als u de lichten in bepaalde delen van uw gezichtsveld niet kunt zien, heeft u mogelijk een blinde ter indicatie van verlies van gezichtsvermogen.

• Frequentieverdubbelende perimetrie. Frequentieverdubbeling is gebaseerd op een optische illusie die wordt geproduceerd met verticale balken met contrasterende kleuren (meestal zwart en wit) die op een scherm verschijnen. Deze balken lijken in aantal te verdubbelen wanneer ze afwisselend flikkeren op hogere frequenties, een fenomeen dat wordt toegeschreven aan de unieke respons van specifieke lichtgevoelige cellen (fotoreceptoren) in het netvlies.

  Onvermogen om verticale balken te zien kan bij bepaalde frequenties wijzen op oogzenuw of andere soorten oogbeschadiging met bijbehorend verlies van het gezichtsvermogen in bepaalde gebieden van het gezichtsveld.

• Electroretinografie. Deze test meet de elektrische activiteit die wordt gegenereerd door de fotoreceptorcellen in het netvlies wanneer het oog wordt gestimuleerd door een speciaal stroboscooplicht of een omkeerbaar dambordpatroon van licht. De meting wordt vastgelegd door een elektrode die op het vooroppervlak van het oog (hoornvlies) is geplaatst, en er wordt een grafisch record, een elektroretinogram (ERG) genoemd, geproduceerd.

  Electroretinografie is nuttig bij het diagnosticeren van verschillende erfelijke en verworven aandoeningen van het netvlies, inclusief retinitis pigmentosa, een losgeraakt netvlies of functionele veranderingen in het netvlies veroorzaakt door arteriosclerose (verharding van de slagaders) of diabetes.

Pagina bijgewerkt april 2018