Fenicische beschaving

Fenicië was een oude beschaving in het noorden van het oude Kanaän, met zijn kerngebied langs de kustvlaktes van wat nu Libanon is. De Fenicische beschaving was een ondernemende maritieme handelscultuur die zich tijdens het eerste millennium v.G.T. over de Middellandse Zee verspreidde. Hoewel de oude grenzen van zulke culturen in het stadscentrum fluctueerden, schijnt de stad Tyrus de meest zuidelijke stad te zijn geweest. Sarepta, tussen Sidon en Tyrus, is de meest grondig opgegraven stad van het Fenicische thuisland. Hoewel de mensen in de regio zichzelf waarschijnlijk de kena “ani noemden, werd de naam Phoenicia gebruikelijk vanwege de Grieken die het land Phoiniki noemden – Φοινίκη). Deze term was ontleend aan het oude Egyptische Fnkhw” Syriërs “. Vanwege fonetische overeenkomsten. , was het Griekse woord voor Fenicisch synoniem met de kleur paars of karmozijnrood, φοῖνιξ (phoînix), vanwege de nauwe associatie met de beroemde kleurstof Tyrisch paars. De kleurstof werd gebruikt in de oude textielhandel en was zeer gewild. De Feniciërs werden bekend als de “Paarse mensen”. De Feniciërs handelden vaak door middel van een kombuis, een door mensen aangedreven zeilschip. Zij waren de eerste beschaving die het bireme creëerde. Carthago wedijverde met Rome totdat zijn nederlaag oorspronkelijk een Fenicische kolonie was. Ze domineerden de zeehandel voor minstens 3.000 jaar. Ze waren een kanaal waardoor veel ideeën van Azië naar Europa werden doorgegeven, vooral naar de Griekse wereld. Het woord “Bijbel” is vrijwel zeker afgeleid van het Fenicisch.

De Fenicische taal wordt gerekend tot de Kanaänitische talen in de Semitische taalfamilie. Naast hun vele inscripties schreven de Feniciërs, in tegenstelling tot sommige berichten, veel boeken die niet bewaard zijn gebleven. Evangelische voorbereiding door Eusebius van Caesarea citeert uitvoerig uit Philo van Byblos en Sanchuniathon. Bovendien bleven de Fenicische Punische kolonies van Noord-Afrika een bron van kennis over de Feniciërs. Sint-Augustinus kende op zijn minst een beetje Punisch en gebruikt het af en toe om verwante woorden in het Hebreeuws uit te leggen. De naam van zijn moeder, Saint Monica, zou ook van Punische afkomst zijn. Veel Europese, Noord-Afrikaanse en Midden-Oosterse steden kunnen teruggaan naar Fenicische oorsprong. Hoewel overschaduwd door de erfenis van Griekenland en Rome, openden de Feniciërs handel en commercie en communicatie op grote schaal, waarvan alle volgende rijken bleven profiteren. De Phonenicians hebben een substantiële bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de menselijke beschaving.

Oorsprong

Recente DNA (Y-chromosoom) onderzoeken uitgevoerd door National Geographic Magazine op de botten van oude Feniciërs en levende mensen uit Syrië, Libanon en elders in de Middellandse Zee hebben aangetoond dat de moderne volkeren hetzelfde oude Fenicische genetische materiaal dragen. Verder is bewezen dat de Fenicische bloedlijn afkomstig is uit een oude mediterrane onderlaag. Verhalen over hun emigratie vanuit verschillende plaatsen naar de oostelijke Middellandse Zee zijn ongegrond. Vandaar dat het verslag van Herodotus (geschreven rond 440 v.G.T.) verwijst naar een vage herinnering van 1000 jaar eerder, en daarom kan er twijfel over bestaan. Dit is een legendarische inleiding op Herodotus korte hervertelling van enkele mythische Hellene-Fenicische interacties; maar weinig moderne archeologen zouden deze mythe met geschiedenis verwarren:

Volgens de Perzen die het best op de hoogte waren van de geschiedenis, begonnen de Feniciërs ruzie te maken. Dit volk, dat vroeger de oevers van de Erythraïsche Zee had bereikt, van een onbekende oorsprong naar de Middellandse Zee was geëmigreerd en zich had gevestigd in de delen die ze nu bewonen, begon, zeggen ze, aan avontuurlijke lange reizen, waarbij ze hun schepen met de waren van Egypte en Assyrië.

Deze 4e eeuw voor Christus Een zilveren munt van 1/8 sjekel toont een Fenicisch schip op de voorzijde.

In termen van archeologie, taal en religie is er weinig dat de Feniciërs zo onderscheidt als andere lokale culturen van Kanaän, omdat ze zelf Kanaänieten waren. Ze zijn echter uniek in hun opmerkelijke prestaties op zee. Inderdaad, in de Amarna-tabletten uit de veertiende eeuw v.G.T. ze noemen zichzelf Kenaani of Kinaani (Kanaänieten); en zelfs veel later in de zesde eeuw v.G.T. Hecataeus schrijft dat Phoenicia vroeger χνα heette, een naam die Philo van Byblos later in zijn mythologie opnam als zijn naamgever voor de Feniciërs: “Khna die later Phoinix werd genoemd.” Al in het derde millennium vGT waren Egyptische zeevaartexpedities naar Byblos ondernomen om ceders van Libanon terug te brengen.

Voor veel archeologen zijn de Feniciërs daarom eenvoudigweg niet te onderscheiden van de afstammelingen van Kanaänieten die aan de kust wonen, die door de eeuwen heen een bijzondere zeegaande cultuur en vaardigheden hebben ontwikkeld.Maar anderen geloven even sterk, met Herodotus, dat de Fenicische cultuur geïnspireerd moet zijn door een externe bron. Er zijn allerlei suggesties gedaan: dat de Feniciërs zeehandelaren waren uit het Land van Punt die de Kanaänitische bevolking coöpteerden; of dat ze verbonden waren met de Minoïers, of de zeevolken of de Filistijnen verder naar het zuiden; of zelfs dat ze de maritieme activiteiten vertegenwoordigen van vermeende Israëlitische stammen aan de kust, zoals Dan.

Terwijl de Semitische taal van de Feniciërs, en enig bewijs van een invasie op de plaats van Byblos, de oorsprong suggereren van de golf van Semitische migratie die de Vruchtbare Halve Maan trof tussen ca. In 2300 en 2100 vGT geloven sommige geleerden, waaronder Sabatino Moscati, dat de Fenicische etnogenese vroegere niet-Semitische mensen uit het gebied omvatte, wat duidt op een vermenging tussen twee bevolkingsgroepen. geschreven geschiedenis, maar er is zeer weinig bekend over Fenicië voordat het werd veroverd door Tutmoses III van Egypte rond 1500 vGT. vooral Rib-Addi van Byblos en Abimelech van Tyrus, maar tussen 1350 v.Chr. en 1300 v.Chr. werd Fenicië heroverd door Egypte. In de volgende eeuw bloeide Ugarit op, maar werd aan het einde ervan permanent vernietigd (ca. 1200 v.Chr.).

Historicus Gerhard Herm beweert dat, omdat de legendarische zeilcapaciteiten van de Feniciërs niet goed zijn aangetoond vóór de invasies van de zeevolken rond 1200 v.Chr. De Sea Peoples zouden zijn samengevoegd met de lokale bevolking om de Feniciërs voort te brengen, van wie hij zegt dat ze deze vaardigheden op dat moment vrij plotseling verwierven. Er is ook archeologisch bewijs dat de Filistijnen, vaak beschouwd als verwant aan de zeevolken, cultureel verbonden waren met de Myceense Grieken, die zelfs in deze periode ook bekend stonden als grote zeelieden.

De kwestie van de Fenicische oorsprong blijft bestaan. Professionele archeologen hebben generaties lang de oorsprong van de Feniciërs nagestreefd, hun analyses gebaseerd op opgegraven sites, de overblijfselen van de materiële cultuur, hedendaagse teksten in hedendaagse contexten en taalkunde. In sommige gevallen wordt het debat gekenmerkt door moderne culturele agendas. Uiteindelijk is de oorsprong van de Feniciërs nog steeds onduidelijk: waar ze vandaan kwamen en precies wanneer (of als) ze aankwamen, en onder welke omstandigheden, worden allemaal nog energetisch betwist.

Sommige Libanezen , Syriërs, Maltezen, Tunesiërs, Algerijnen en een klein percentage Somaliërs, samen met bepaalde andere eilandbewoners in de Middellandse Zee, beschouwen zichzelf nog steeds als afstammelingen van Feniciërs. De Melungeons zijn ook s ometimes beweerde afstammelingen te zijn van de Feniciërs.

Het culturele en economische “imperium”

Fenicische sarcofaag gevonden in Cadiz, Spanje; nu in Archeologisch Museum van Cádiz. Men denkt dat de sarcofaag is ontworpen en betaald door een Fenicische koopman, en gemaakt is in Griekenland met Egyptische invloed.

Fernand Braudel merkte in The Perspective of the World op dat Phoenicia was een vroeg voorbeeld van een “wereldeconomie” omringd door rijken. Het hoogtepunt van de Fenicische cultuur en zeemacht wordt meestal rond 1200 – 800 vGT geplaatst.

Veel van de belangrijkste Fenicische nederzettingen waren al lang daarvoor gevestigd: Byblos, Tyrus, Sidon, Simyra, Aradus en zij stichtten ook ontelbare kleine buitenposten per dag varen van elkaar weg langs de hele Noord-Afrikaanse kust op de route naar de minerale rijkdom van Spanje. De naam Spanje komt van het Fenicische woord I-Shaphan, wat, dankzij een vroege dubbele verkeerde identificatie, “eiland van hyraxes” betekent.

De datum waarop veel van deze steden werden gesticht, is zeer controversieel geweest. Griekse bronnen stellen de stichting van veel steden al heel vroeg. Cadiz in Spanje werd traditioneel gesticht in 1110 v.G.T., terwijl Utica in Afrika vermoedelijk in 1101 v.G.T. werd gesticht. Er zijn echter geen archeologische overblijfselen daterend uit zon afgelegen tijdperk. De traditionele data kunnen de oprichting van rudimentaire tussenstations weerspiegelen die weinig archeologische sporen hebben nagelaten en pas eeuwen later uitgroeiden tot volledige steden. Als alternatief kunnen de vroege data de overtuiging van Griekse historici weerspiegelen dat de legendes van Troje (waarin deze steden worden genoemd) historisch betrouwbaar waren.

Fenicische schepen die werden gebruikt om de kust van Zuid-Spanje en langs de huidige kust te bevaren. Portugal De vissers van Nazaré en Aveiro in Portugal zijn van oudsher van Fenicische afkomst, wat vandaag de dag te zien is aan het ongebruikelijke en oude ontwerp van hun boten, die hoge puntige bogen hebben en beschilderd zijn met mystieke symbolen.Er wordt vaak vermeld dat Feniciërs zich naar het noorden waagden in de Atlantische Oceaan tot aan Groot-Brittannië, waar de tinmijnen in het huidige Cornwall hen van belangrijke materialen voorzagen, hoewel er geen archeologisch bewijs is dat dit geloof ondersteunt. Ze zeilden ook naar het zuiden langs de kust van Afrika. Een Carthaagse expeditie onder leiding van Hanno de Zeevaarder verkende en koloniseerde de Atlantische kust van Afrika tot aan de Golf van Guinee; en volgens Herodotus is een Fenicische expeditie die door de farao Necho II van Egypte (ca. 600 v.Chr.) de Rode Zee heeft afgezonden, zelfs Afrika omzeild en binnen drie jaar teruggekeerd via de Pilaren van Hercules.

De Feniciërs waren dat niet een agrarisch volk, omdat het grootste deel van het land niet bebouwbaar was; daarom concentreerden ze zich in plaats daarvan op handel en handel. Ze fokten echter wel schapen en verkochten ze en hun wol.

De Feniciërs oefenden aanzienlijke invloed uit op de andere groepen rond de Middellandse Zee, met name de Grieken, die later hun belangrijkste commerciële rivalen werden. Ze komen voor in de Griekse mythologie. Traditioneel werd de stad Thebe gesticht door een Fenicische prins genaamd Cadmus toen hij op zoek ging naar zijn zus Europa, die was ontvoerd door Zeus.

Het Fenicische alfabet werd rond 1200 v.Chr. Ontwikkeld. van een eerder Semitisch prototype dat ook aanleiding gaf tot het Ugaritische alfabet. Het werd voornamelijk gebruikt voor commerciële bankbiljetten. Het Griekse alfabet, dat de basis vormt van alle Europese alfabetten, is afgeleid van het Fenicische alfabet. Men denkt ook dat de alfabetten van het Midden-Oosten en India, direct of indirect, afgeleid zijn van het Fenicische alfabet. Ironisch genoeg zwijgen de Feniciërs zelf meestal over hun eigen geschiedenis, mogelijk omdat ze schreven op bederfelijke materialen, papyrus of huiden. Afgezien van de stenen inscripties is het Fenicische schrift grotendeels vergaan. Er zijn maar heel weinig schrijvers, zoals Sanchuniathon, die alleen in latere werken worden geciteerd, en de Feniciërs werden door Sallust en Augustinus beschreven als iemand die over een uitgebreide literatuur beschikte, maar hiervan overleefde slechts één werk, in Latijnse vertaling: Magos Agriculture. Wat van hen bekend is, komt voornamelijk van hun buren, de Grieken en Hebreeën.

Met de opkomst van Assyrië verloren de Fenicische steden een voor een hun onafhankelijkheid; de stad Tyrus, gelegen net buiten het vasteland en beschermd door machtige vloten, bleek onmogelijk te veroveren door de Assyriërs en vele anderen na hen. De Fenicische steden werden later gedomineerd door Babylonië en vervolgens Perzië. Ze bleven echter erg belangrijk en voorzagen deze krachten van hun belangrijkste bron van zeesterkte . De gestapelde oorlogsschepen, zoals triremen en quinqueremen, waren waarschijnlijk Fenicische uitvindingen, hoewel ze gretig werden overgenomen door de Grieken.

Hebben de Feniciërs Amerika “ontdekt”?

De mogelijkheid dat de Feniciërs icians hebben misschien een pre-Columbiaanse reis gemaakt of reizen naar Amerika zijn al door verschillende geleerden onderzocht vanaf het boek van T. C Johnston uit 1892, Did the Phoenicians Discover America ?. Werk aan Fenicische munten uitgevoerd door Mark McMenamin suggereert dat gouden munten geslagen in Carthago tussen 350 en 320 v.G.T. kan een kaart van Amerika weergeven. Sommigen hebben gespeculeerd dat de Feniciërs zelfs Amerika hebben gekoloniseerd. De Ra I- en Ra I-expedities van Thor Heyerdahl waren bedoeld om te bewijzen dat Egyptische schepen de Atlantische Oceaan hadden kunnen oversteken, maar ook konden worden toegepast op de Feniciërs, die bekend stonden om hun zeemanschap en die vaak door de Egyptenaren als matrozen en ontdekkingsreizigers werden gebruikt. Sommige Peruaanse aardewerk uit de eerste eeuw lijkt op Fenicisch aardewerk. Wrakstukken van Fenicische schepen en een inscriptie op een rots in Brazilië suggereren dat Feniciërs daar hadden bezocht.

Verval

Cyrus de Grote veroverde Fenicië in 538 vGT Fenicië werd door de Perzen in vier vazalkoninkrijken verdeeld: Sidon, Tyrus, Arwad en Byblos, en ze bloeiden, ze leverden vloten voor de Perzische koningen. De Fenicische invloed nam daarna echter af. na de Perzische verovering migreerde de bevolking naar Carthago en andere koloniën, aangezien het ruwweg toen (onder koning Hanno) was dat historische gegevens Carthago als een machtige maritieme entiteit identificeren. 45 v.G.T. een opstand in Sidon onder leiding van Tennes werd neergeslagen door Artaxerxes III, en de vernietiging ervan werd misschien te dramatisch beschreven door Diodorus Siculus.

Alexander de Grote nam Tyrus in 332 v.G.T. in. na de belegering van Tyrus. Alexander was buitengewoon hard tegen Tyrus en executeerde 2.000 van de leidende burgers, maar hij hield de koning aan de macht. Hij kreeg vreedzaam de controle over de andere steden: de heerser van Aradus onderwierp zich; de koning van Sidon werd omvergeworpen. De opkomst van het hellenistische Griekenland verdreef geleidelijk de overblijfselen van de voormalige dominantie van Fenicië over de oostelijke mediterrane handelsroutes, en de Fenicische cultuur verdween volledig in het moederland.Zijn Noord-Afrikaanse nakomeling, Carthago, bleef echter floreren door ijzer en edele metalen uit Iberia te delven en zijn aanzienlijke zeemacht en huurlingenlegers te gebruiken om zijn commerciële belangen te beschermen, totdat het uiteindelijk door Rome werd verwoest in 149 v.G.T. aan het einde van de Punische oorlogen.

Wat betreft het Fenicische thuisland, na Alexander werd het bestuurd door een opeenvolging van Hellenistische heersers: Laomedon van Mytilene (323 BCE), Ptolemaeus I (320 BCE), Antigonus II (315 BCE), Demetrius I van Macedonië (301 BCE) en Seleucus I Nicator (296 BCE). Tussen 286 en 197 v.G.T. viel Fenicië (behalve Aradus) in handen van de Ptolemaeën van Egypte, die de hogepriesters van Astarte installeerden als vazalheersers in Sidon (Eshmunazar I, Tabnit, Eshmunazar II). In 197 vGT viel Fenicië samen met Syrië terug in de Seleuciden, en de regio werd steeds meer gehelleniseerd, hoewel Tyrus in 126 vGT feitelijk autonoom werd, gevolgd door Sidon in 111. Syrische landen, waaronder Fenicië, werden vanaf 82 in beslag genomen door koning Tigranes de Grote. tot 69 BCE toen hij werd verslagen door Lucullus, en in 65 v.G.T. Pompey nam het uiteindelijk op als onderdeel van de Romeinse provincie Syrië.

Belangrijke Fenicische steden en koloniën

Gedetailleerde kaart van Fenicië

Vanaf de tiende eeuw v.Chr. vestigden hun uitgebreide cultuur steden en koloniën in de hele Mediterraan. Kanaänitische godheden zoals Baal en Astarte werden aanbeden van Cyprus tot Sardinië, Malta, Sicilië, en vooral in Carthago in het huidige Tunesië.

In het Fenicische thuisland:

• Arka
• Arwad (Klassiek Aradus)
• Batroun
• Beiroet (Grieks Βηρυτός; Latijn Berytus;
  Arabisch بيروت; Engels Beiroet)
• Byblos
• Safita
• Sidon
• Tripoli, Libanon
• Tyre
• Ugarit
• Zemar (Sumur)

Fenicische koloniën, inclusief enkele onbelangrijke (deze lijst is mogelijk onvolledig):

Taal en literatuur

De Feniciërs worden gecrediteerd voor het verspreiden van het Fenicische al phabet in de hele mediterrane wereld. Het was een variant van het Semitische alfabet van het Kanaänitische gebied dat eeuwen eerder was ontwikkeld in het Sinaï-gebied of in centraal Egypte. Fenicische handelaren verspreidden dit schriftsysteem langs Egeïsche handelsroutes, naar de kust van Anatolië (Turkije), de Minoïsche beschaving van Kreta, het Myceense Griekenland en de hele Middellandse Zee. Klassieke Grieken herinnerden zich dat het alfabet in Griekenland arriveerde met de mythische stichter van Thebe, Cadmus.

Dit alfabet wordt een abjad genoemd of een script dat geen klinkers bevat.In het noorden van Ugarit, een Kanaänitische stad in het noorden van Syrië, ontstond in de veertiende eeuw v.G.T. een abjad in spijkerschrift. Hun taal, Fenicisch, wordt gewoonlijk geclassificeerd als in de Kanaänitische subgroep van Noordwest-Semitisch. Zijn latere afstammeling in Noord-Afrika wordt “Punisch” genoemd.

De vroegst bekende inscripties in het Fenicisch komen uit Byblos en dateren uit ca. 1000 v.G.T. Fenicische inscripties zijn te vinden in Libanon, Syrië, Israël, Cyprus en andere plaatsen, zelfs in de eerste eeuwen van de christelijke jaartelling. Punisch, een taal die zich vanaf de negende eeuw v.G.T. vanuit het Fenicisch ontwikkelde in Fenicische koloniën rond het westelijke Middellandse Zeegebied, verdrong daar langzaam het Fenicisch, net zoals het Italiaans het Latijn verdrong. Punisch Fenicisch werd nog in de 5e eeuw G.T. gesproken: Sint-Augustinus bijvoorbeeld groeide op in Noord-Afrika en kende de taal. De Feniciërs zouden een rijke literatuur hebben gehad. Helaas is hiervan niets bewaard gebleven. Ze zijn beschreven als culturele tussenpersonen, die vaak ideeën van de ene cultuur naar de andere overbrengen. Ze zijn zelfs gecrediteerd voor het aanwakkeren van een “culturele heropleving in Griekenland, een die leidde tot de Griekse” Gouden Eeuw en dus de geboorte van de Westerse beschaving “zelf.

Feniciërs in de Bijbel

In het Oude Testament is er geen verwijzing naar de Griekse term Fenicië; in plaats daarvan worden de bewoners van de kust geïdentificeerd door hun stad van herkomst, meestal als Sidoniërs (Gen. x. 15; Rechters iii. 3; x. 6 , xviii. 7; I Koningen v. 20, xvi. 31) De vroege betrekkingen tussen Israëlieten en de Kanaänieten waren hartelijk: Hiram van Tyrus, een Fenicische naar moderne inschatting, leverde architecten, werklieden en cederhouten balken voor de tempel van zijn bondgenoot Salomo in Jeruzalem. De Fenicische taal was grotendeels wederzijds begrijpelijk met de Hebreeuwse taal, en culturele overeenkomsten tussen de twee volkeren waren significant, wat leidde tot de aanbidding van Fenicische goden zoals Baäl door sommige Joden in de tijd van de profeet Elia.

Natuurlijk is er een andere Hiram (ook wel gespeld als Huran) geassocieerd met de bouw van de tempel.

“De zoon van een vrouw van de dochters van Dan, en zijn vader een man van Tyrus, vaardig om te werken in goud, en in zilver, in koper, in ijzer, in steen en van hout, purper, blauw en fijn linnen en karmozijn; ook om elke manier van graven te graven, en om elk apparaat te vinden dat hem zal worden voorgelegd … “(2 Kron. 2:14)

Dit is de architect van de tempel, Hiram Abiff van de vrijmetselaarsoverlevering. Ze zijn enorm beroemd voor hun paarse kleurstof.

Later hekelden hervormende profeten de praktijk om koninklijke vrouwen uit buitenlanders te trekken: Elia verafschuwde Izebel, de prinses uit Tyrus die een partner werd van koning Achab en introduceerde de aanbidding van haar goden .

In de Bijbel wordt gezegd dat koning Hiram I van Tyrus samenwerkte met Salomo bij het opzetten van een expeditie op de Rode Zee en bij het bouwen van de tempel. De tempel van Salomo wordt beschouwd als gebouwd volgens Fenicisch ontwerp, en de beschrijving ervan wordt beschouwd als de beste beschrijving van hoe een Fenicische tempel eruit zag. Feniciërs uit Syrië werden ook wel Syrofeniciërs genoemd.

Lang nadat de Fenicische cultuur bloeide, of Fenicië had bestaan als een politieke entiteit, gehelleniseerde inboorlingen van de regio waar de Kanaänieten nog steeds wonen d werden “Syro-Fenicisch” genoemd, zoals in het evangelie van Marcus 7:26: “De vrouw was een Griek, een Syro-Fenicische door geboorte …”

Het woord Bijbel zelf is uiteindelijk afgeleid (via het Latijn en Grieks) uit Byblos, de Fenicische stad. Vanwege zijn papyri was Byblos ook de bron van het Griekse woord voor boek en dus van de naam van de Bijbel.

Aantekeningen

• Aubet, Maria Eugenia, vertaald door Mary Turton. The Phoenicians and the West: Politics, Colonies and Trade. Cambridge, VK: Cambridge University Press, 2001. ISBN 0521791618 (Bryn Mawr Classical Review, 17 december 2001 recensie) Ontvangen november 6, 2007.
• Braudel, Fernand, vertaald door Sian Reynolds. The Perspective of the World: Civilization & Kapitalisme, 15e – 18e eeuw, deel 3. HarperCollins Publishers, 1984. ISBN 978 = 0060153175
• Holst, Sanford. Feniciërs, Libanon s Epic Heritage.Los Angeles, Californië: Cambridge; en Boston Press, 2005. ISBN 1887263306
• Johnston, Thomas Crawford. Hebben de Feniciërs Amerika ontdekt? London: J. Nisbet, (origineel 1892); herdrukt 1913; Houston, TX: St. Thomas Press, 1965. ISBN 0686050428
• Moscati, Sabatino. De wereld van de Feniciërs. Phoenix Giant, 1999. ISBN 978-0753807460
• Project Gutenberg, The History of Phoenicia. (origineel 1889) door George Rawlinson. Op 9 mei 2013 opgehaald. De negentiende-eeuwse tekst van Rawlinson moet worden bijgewerkt voor moderne verbeteringen in historisch begrip.

Alle links zijn opgehaald op 25 maart 2019.

• Salim George Khalaf Encyclopedia Phoeniciana-website (grootste en meest uitgebreide website over Phoenicia ongeveer 1.200 paginas).
• University of Pennsylvania Museum biedt vereenvoudigde maar onbevooroordeelde informatie over Kanaän en Feniciërs, waarbij de nadruk wordt gelegd op gemeenschappelijke aspecten van cultuur in Israël en de andere koninkrijken in Kanaän.
• Cambridge & Boston Press Phoenician Experience presenteert recent onderzoek naar de Feniciërs en traceert hun oude legendes.
• Overzicht Feniciërs door Genry Joil.
• Hebben Feniciërs de Nieuwe Wereld ontdekt? Fenicisch onderzoek.