De Nobelprijs Logo van de Nobelprijs

Prins Louis-Victor de Broglie van de Franse Academie, permanent secretaris van de Academie of Sciences, en professor aan de Faculteit Wetenschappen van de Universiteit van Parijs, werd geboren te Dieppe (Seine Inférieure) op 15 augustus 1892 als zoon van Victor, Duc de Broglie en Pauline dArmaillé. Na zijn studie aan het Lycée Janson van Sailly, behaalde hij zijn einddiploma in 1909. Hij legde zich eerst toe op literaire studies en behaalde zijn graad in geschiedenis in 1910. Toen zijn voorliefde voor wetenschap de overhand kreeg, studeerde hij voor een bètastudie , die hij behaalde in 1913. Vervolgens werd hij opgeroepen voor militaire dienst en overgeplaatst naar de draadloze sectie van het leger, waar hij de hele oorlog van 1914-1918 bleef. Gedurende deze periode was hij gestationeerd op de Eiffeltoren, waar hij zijn vrije tijd wijdde aan het bestuderen van technische problemen. Aan het einde van de oorlog hervatte Louis de Broglie zijn studie algemene natuurkunde. Terwijl hij belangstelling had voor het experimentele werk van zijn oudere broer, Maurice, en zijn medewerkers, specialiseerde hij zich in theoretische fysica en in het bijzonder in de studie van problemen met kwanta. In 1924 leverde hij aan de Faculteit der Wetenschappen van de Universiteit van Parijs het proefschrift Recherches sur la Théorie des Quanta (Onderzoeken naar de kwantumtheorie) af, waarmee hij zijn doctoraat behaalde. Dit proefschrift bevatte een reeks belangrijke bevindingen die hij in de loop van ongeveer twee jaar had opgedaan. De in dat werk uiteengezette ideeën, die voor het eerst verbazing opwekten omdat ze nieuw waren, werden vervolgens volledig bevestigd door de ontdekking van elektronendiffractie door kristallen in 1927 door Davisson en Germer; zij dienden als basis voor de ontwikkeling van de algemene theorie die tegenwoordig bekend staat onder de naam golfmechanica, een theorie die onze kennis van fysische verschijnselen op atomaire schaal volledig heeft getransformeerd.

Na het onderhouden van zijn proefschrift en terwijl Louis de Broglie bleef origineel werk over de nieuwe mechanica publiceren en nam les. Na voltooiing van twee jaar gratis lezingen aan de Sorbonne werd hij aangesteld om theoretische natuurkunde te doceren aan het Institut Henri Poincaré dat net in Parijs was gebouwd. Het doel van dat instituut is om wiskundige en theoretische natuurkunde te onderwijzen en te ontwikkelen. Louis de Broglie is sinds 1932 voorzitter van de leerstoel theoretische fysica aan de Faculteit Wetenschappen van de Universiteit van Parijs en geeft elk jaar een cursus over een ander onderwerp aan het Institut Henri Poincaré, en verschillende van deze cursussen zijn gepubliceerd. Veel Franse en buitenlandse studenten zijn bij hem komen werken en onder zijn leiding zijn veel doctoraatsthesissen voorbereid.

Tussen 1930 en 1950 is het werk van Louis de Broglie voornamelijk gewijd aan de studie van de verschillende uitbreidingen van golfmechanica: Diracs elektronentheorie, de nieuwe lichttheorie, de algemene theorie van spindeeltjes, toepassingen van golfmechanica op kernfysica, enz. Hij heeft talloze aantekeningen en verschillende artikelen over dit onderwerp gepubliceerd, en is de auteur van meer dan vijfentwintig boeken over de gebieden van zijn specifieke interesses.

Sinds 1951 heeft Louis de Broglie, samen met jonge collegas, de studie hervat van een poging die hij in 1927 deed onder de naam van de theorie van de dubbele oplossing om een causale interpretatie te geven aan de golfmechanica in de klassieke termen van ruimte en tijd, een poging die hij toen had opgegeven in het licht van de bijna universele aanhang van natuurkundigen aan de puur probabilistische interpretatie van Born, Bohr en Heisenberg. Weer terug in zijn vroegere onderzoeksgebied, heeft hij een aantal nieuwe en bemoedigende resultaten behaald die hij heeft gepubliceerd in aantekeningen bij Comptes Rendus de lAcadémie des Sciences en in verschillende exposities.

Na de bekroning Louis de Broglies werk tot twee keer toe, de Academie des Sciences kende hem in 1929 de Henri Poincaré-medaille toe (voor het eerst uitgereikt) en vervolgens in 1932 de Albert I van Monaco-prijs. In 1929 kende de Zweedse Academie van Wetenschappen hem de Nobelprijs voor natuurkunde toe “voor zijn ontdekking van het golfkarakter van elektronen.” In 1952 werd hem de eerste Kalinga-prijs toegekend door UNESCO voor zijn inspanningen om aspecten van de moderne fysica uit te leggen aan de leek. In 1956 ontving hij de gouden medaille van het Franse Nationale Centrum voor Wetenschappelijk Onderzoek. Hij heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de bevordering van internationale wetenschappelijke samenwerking.

Gekozen tot lid van de Academie van Wetenschappen van de Fransen Instituut in 1933, is Louis de Broglie zijn permanent secretaris voor de wiskundige wetenschappen sinds 1942. Hij is lid van het Bureau des Longitudes sinds 1944. Hij heeft het Grootkruis van het Légion dHonneur en is een Officier in de Orde van Leopold van België.Hij is eredoctor van de universiteiten van Warschau, Boekarest, Athene, Lausanne, Quebec en Brussel, en lid van achttien buitenlandse academies in Europa, India en de VS.

De belangrijkste publicaties van professor de Broglie zijn:

Onderzoeken naar de kwantumtheorie, Thesis Paris, 1924.

Ondes et bewegingen (golven en bewegingen), Gauthier-Villars, Parijs, 1926.

Rapport aan de 5de Solvay Physics Council, Brussel, 1927.

Golfmechanica, Gauthier-Villars, Parijs, 1928.

Een poging tot een causale en niet-lineaire interpretatie van golfmechanica: the theory of the double solution, Gauthier-Villars, Parijs, 1956.

Franse vertaling: Non-linear Wave Mechanics: A Causal Interpretation, Elsevier, Amsterdam, 1960.

Inleiding tot de nieuwe theorie van deeltjes door de heer Jean-Pierre Vigier en zijn medewerkers, Gauthier-Villars, Parijs, 1961.

Engelse vertaling on: Inleiding tot de Vigier-theorie van elementaire deeltjes, Elsevier, Amsterdam, 1963.

Kritische studie van de grondslagen van de huidige interpretatie van golfmechanica, Gauthier-Villars, Parijs, 1963.

Franse vertaling: The Current Interpretation of Wave Mechanics: A Critical Study, Elsevier, Amsterdam, 1964.