De graaf van Monte Cristo

Vermommingen zijn altijd leuk

Tijdens de gebeurtenissen in de romans vermomt Edmond Dantes zich als meerdere mensen: een priester, een Engelsman en een zeeman / smokkelaar. Hij communiceert met vrienden en vijanden in deze vermommingen, waarbij alleen zijn voormalige verloofde hem ooit herkent. Deze ironie voegt humor toe aan het donkere verhaal en een gevoel van tweedehands opwinding als Edmond zijn verschillende personas aanpast aan zijn plannen.

Bureaucraten zijn altijd slecht

Een van de belangrijkste schurken van de roman is de officier van justitie genaamd Villefort (kijk wat Dumas daar deed, de vill -ain heet Ville-fort). Hij is verplicht om gerechtigheid te handhaven, maar hij is volkomen egoïstisch en stuurt Dantes naar de gevangenis om elk verband met een politieke staatsgreep te vermijden. Hij is ook een huichelaar en vermoordt bijna zijn onwettige zoon om zijn gezicht te redden.

Hoe “heeft hij dat gedaan?

Auteur Hoogtepunt: Alexandre Dumas

Sommige mensen zullen misschien verrast zijn om Alexandre te zien Dumas op mijn lijst met boeken over gekleurde schrijvers. Ja, Alexandre Dumas – de maker van The Three Musketeers, The Count of Monte Cristo en The Man in the Iron Mask – was van Afro-Caribische afkomst. Zijn vader was een beroemde Haïtiaanse- geboren Franse generaal.

Zijn status als buitenstaander kan zijn schrijven hebben beïnvloed. Enkele van zijn meest iconische personages – Dantes en D “Artagnan, zijn buitenstaanders.

Wat zijn doelbewuste praktijk betreft, Dumas was een ervaren toneelschrijver en reisschrijver voordat hij zich tot fictie wendde. Zijn reisverhalen zijn duidelijk te zien in het frequente country-hoppen van The Count of Monte Cristo. Hij schildert levendig de verschillen tussen Italië en Frankrijk. Zelfs in Frankrijk doet hij er goed aan een gevoel van plaats op te roepen – Parijs is anders dan Marseille in het zuiden.

In The Count of Monte Cristo zijn herbergiers, regeringsfunctionarissen, politieke leiders, matrozen, smokkelaars, priesters en edelen. Daartoe, Dumas werkte vaak samen met anderen om realistische personages te creëren in de sociale lagen van het 19e-eeuwse Frankrijk.

Zijn geschiedenis als toneelschrijver blijkt ook uit zijn gebruik van dialoog. In plaats van een literair apparaat zoals flashbacks, Dumas staat erop dialoog te gebruiken om het achtergrondverhaal uit te leggen. Hierdoor blijft de scène actief en voor de lezer in plaats van een verhalende samenvatting. Dit werkt voor het grootste deel goed, maar soms wordt dialoog een monoloog, en dat kan vervelend worden om te lezen.