De Duitse Lightning War-strategie van de Tweede Wereldoorlog

Blitzkrieg, wat Lightning War betekent, was de methode van offensieve oorlogsvoering die verantwoordelijk was voor de militaire successen van nazi-Duitsland in de eerste jaren van de Tweede Wereldoorlog.

Gecombineerde troepen van tanks, gemotoriseerde infanterie en artillerie drongen de verdediging van de tegenstander binnen op een smal front, waarbij ze verzetshaarden omzeilden en diep in vijandelijk gebied sloegen. De Duitse luchtmacht (Luftwaffe) zorgde voor close air support, bombardeerde de belangrijkste doelen en vestigde de lokale luchtoverwicht.

Radiocommunicatie was de sleutel tot effectieve Blitzkrieg-operaties, waardoor commandanten de opmars konden coördineren en de vijand uit balans konden houden .

Deze technieken werden met groot succes gebruikt in 1939, toen het Poolse leger werd vernietigd in een reeks omsingelingsgevechten. In mei 1940 viel Hitler Frankrijk aan, waarbij zijn pantserdivisies door traag bewegende Franse formaties heen sloegen en het Britse expeditieleger bij Duinkerken afsneden. Spectaculair succes werd ook behaald tijdens de invasie van de Sovjet-Unie in 1941 en grote aantallen Sovjettroepen werden gevangengenomen.