Bookshelf (Nederlands)
Kwesties van zorg
Het traditionele raamwerk dat wordt gebruikt bij het onderwijzen van de rechten is grotendeels ongewijzigd gebleven, maar er is geen vermindering van foutenpercentages gerapporteerd in de literatuur sinds hun introductie. Het enige vertrouwen in de vijf rechten, de noodzaak om aanvullende rechten toe te voegen en het gebrek aan aandacht voor de rol van de patiënt zijn enkele van de twistpunten die in de medische literatuur worden genoemd met betrekking tot de traditionele vijf rechten.
Een toenemend aantal recente onderzoeken heeft tekortkomingen van de vijf rechten aan het licht gebracht wat betreft het aanzienlijk verminderen van fouten als gevolg van factoren die de werklast voor verplegend personeel veroorzaken, waarbij vaak de werkdruk wordt vermeld, onderbezet is of onderbrekingen als beperkingen die maken het moeilijk om de vijf Rs altijd na te leven. Verpleegkundigen komen in een bepaalde ploegendienst veel soorten farmaceutische etikettering en verpakking tegen, waarbij wordt verwacht dat verpleegkundigen met meer klinische ervaring meer vertrouwd zijn met het efficiënt vinden van informatie over verpakkingen. Verpleegkundigen met minder ervaring hebben mogelijk minder vertrouwen in hun vermogen om specifieke waarschuwingen te vinden, vooral in slecht verlichte omgevingen. Afgezien van de ervaring, is het niet ongebruikelijk dat farmaceutische fabrikanten hun verpakking bijwerken om de manier waarop informatie wordt weergegeven te veranderen, waardoor meer ervaren verpleegkundigen kunnen wennen aan verouderde verpakkingen in plaats van actief op zoek te gaan naar belangrijke medicijnwaarschuwingen. Het negeren van de tijd om de etikettering te lezen, bevordert overmoed bij het toedienen van medicijnen. Negatieve labels zoals ‘niet voor oraal gebruik’ kunnen bijvoorbeeld gemakkelijk verkeerd worden geïnterpreteerd als het tegenovergestelde, wat een direct negatief gevolg oplevert als ze niet worden gecorrigeerd. Hoewel de verpakking geen veranderbare factor is op het niveau van het verplegende personeel, is het een verantwoordelijkheid die uiteindelijk bij farmaceutische fabrikanten en bestuurs- en regelgevende organisaties ligt om ervoor te zorgen dat nieuwe producten zo gebruiksvriendelijk mogelijk zijn.
Enkele andere specifieke kritieken op de vijf rechten die in de medische literatuur worden vermeld, omringen de realiteit van de moderne verpleegkundige zorg. Overweging om de vijf redenen vindt typisch plaats precies op het moment van medicatietoediening; er zijn echter een aantal factoren die de patiëntenzorg ruim voor deze stap beïnvloeden, waaronder het controleren van medicatiebestellingen, het opvolgen van ontbrekende medicatie bij de apotheek, het beoordelen van de patiënt en het voorbereiden van toe te dienen medicijnen. De focus van de meest recente literatuur ligt niet op onderzoek dat bepleit dat verpleegkundigen de vijf rechten negeren of niet gebruiken, maar in plaats daarvan focussen op problemen, tekortkomingen en aandachtsveranderingen die voortvloeien uit de werkomgeving.
Literatuur ook stelt dat de rechten niet alleen de verantwoordelijkheid zijn van verpleegkundigen, maar een verantwoordelijkheid van de hele zorgorganisatie om functionaliteit te hebben. Medische fouten hebben een interprofessioneel karakter en vereisen dat alle gezondheidswerkers hun unieke verantwoordelijkheden handhaven om de veiligheid van de bemiddelingsadministratie en de naleving van de vijf rechten te waarborgen. Bovendien moeten verpleegkundigen niet alleen blindelings instructies van voorschrijvers opvolgen. Ze moeten altijd antwoorden zoeken bij de apotheek of de voorschrijver als er vragen zijn over de interpretatie van de bestelling, de bemiddeling zelf of de dosis. Verpleegkundigen hebben de verantwoordelijkheid om patiënten te beschermen, wat het beste kan worden bereikt door professionals voldoende tijd te geven en middelen, die niet altijd mogelijk zijn zonder meerdere onderbrekingen op de werkplek.
Er is voorgesteld dat het toevoegen van aanvullende rechten aan de wereldwijd aanvaarde vijf de werking van een lineair model voor het begeleiden van medicatietoediening zou kunnen versterken. 5 tot 12 unieke rechten in overweging te geven als nieuwe oplossingen voor het aanpakken van de tekortkomingen die zijn geïdentificeerd binnen het traditionele kader van vijf rechten. Elliot et al. bevelen vier aanvullende rechten aan, waaronder de juiste documentatie, de juiste indicatie voor voorschrift, de juiste reactie van de patiënt, en de juiste vorm van toediening binnen een bepaalde route. Cook et al. hebben rechten voorgesteld zoals het recht op hav e leesbare orders, correcte medicijnafgifte, tijdige toegang tot informatie, bestaande procedures ter ondersteuning van medicatietoediening en problemen die worden aangepakt in het medicatietoedieningsysteem. Dergelijke voorstellen identificeren een significante beperking van het rechtenkader, verwijzend naar de drastische inconsistentie in het kader.
Inconsistenties waarin rechten worden onderwezen of uitgeoefend, worden gezien als een belemmering voor hun geschiktheid voor de moderne praktijk vanwege een gebrek aan lokale, nationale of internationale overeenstemming over hoeveel rechten moeten worden gebruikt en geaccepteerd.Organisaties, waaronder het Institute for Safe Medication Practices, hebben de tekortkomingen van het simpelweg toevoegen van meer ‘rechten’ aan het bestaande model gedocumenteerd en beweren dat zelfs het alleen volgen van de richtlijnen die door de rechten zijn vastgelegd, op zichzelf medische fouten niet zullen voorkomen. Voorbeelden van dit punt zijn het scannen van de polsband van een patiënt die niet van de patiënt is, hoewel de patiënt een polsbandje draagt, of het selecteren van een medicijn met een onjuist label.
In de medische literatuur staat dat de waarde van Het kritisch denken van verpleegkundigen, de rol van de belangenbehartiging van de patiënt en het klinische oordeel worden niet verklaard door het kader van vijf rechten dat in de moderne praktijk vaak wordt toegepast om patiëntgerichte zorg te verlenen. Onderzoek heeft een duidelijk voordeel aangetoond in de waarde van verpleegkundige ervaring in relatie tot besluitvormingsvermogen; Het stelt echter dat verdere studies nodig zijn om een beter begrip te krijgen van hoe verpleegkundigen intuïtie, de context van de situatie en interpretatie toepassen. Ongeveer 36% van de patiënten gelooft en verwacht dat besluitvorming over zorg en behandelingen een gedeelde verantwoordelijkheid is, terwijl naar schatting 50% van de patiënten denkt dat zij de primaire verantwoordelijkheid voor beslissingen hebben, aldus een onderzoek uit 2002. Dit onderzoek illustreert het steeds groter wordende belang van het besluitvormingsvermogen van patiënten, dat een nieuw onderdeel vormt van een “checks and balances” -systeem dat de patiëntveiligheid tijdens medicatietoediening kan verbeteren.
Verpleegkundigen hebben deze inclusie van patiënten bereikt door patiënten voor te lichten over hun medicatie en het belang van hun betrokkenheid bij het toedienen van medicatie, wat vertrouwen en respect mogelijk maakt. Veel onderzoeken benadrukken de waarde van de klinische redeneervaardigheden van verpleegkundigen, gedefinieerd als het vermogen om te redeneren over een klinische situatie zich ontvouwt, evenals over de zorgen en de context van de patiënt en het gezin. Veilige medicatietoediening zou veel meer vereisen dan de vijf rechten en medicatiebeheer om kostbare fouten te voorkomen. De literatuur laat geleidelijk meer zien dat nieuwe inspanningen om de veiligheid te behouden ook zouden moeten benadrukken de opkomst van de klinische redenering van verpleegkundigen als het element dat verpleegkundigen vormt om zeer competent te worden i n hun beroep. Competentie is meetbaar in de vertoon van klinische en farmacologische kennis door een verpleegkundige, klinische ervaring en het vermogen om uitgebreide situationele beoordelingen van de patiënt uit te voeren voordat medicatie wordt toegediend.
Medicatieveiligheid vereist de integriteit en functionaliteit van verschillende complexe, onderling samenhangende maatregelen en de medewerking van medisch personeel om dergelijke ongewenste voorvallen met geneesmiddelen (ADE) te voorkomen. De meeste medicatiefouten doen zich voor in ziekenhuisomgevingen waar verpleegkundigen de meeste medicijnen toedienen, in totaal ongeveer 5% tot 10% van alle fouten in ziekenhuisomgevingen. In de medische literatuur staat dat ongeveer een derde van alle medische fouten die ziekenhuispatiënten schade berokkenen, zich voordoen tijdens de voorbereidings- en toedieningsfase van medicatie, voornamelijk verpleegkundige activiteiten. Een studie suggereerde meer specifiek dat de meeste medicatiefouten optreden bij het bestellen van medicijnen (39%) en het toedienen van medicijnen (38%). Daarom moeten verpleegkundigen bedreven zijn in het nadenken over hoe ze de omgeving waarin ze werken moeten beheren om het aantal medicatiefouten te verminderen.
Medische fouten zijn een realiteit die onvermijdelijk zal optreden, als verpleegkundigen, patiënten en medisch personeel. personeel is menselijk en daardoor foutgevoelig. Voorbeelden van menselijke fouten zijn gebrek aan medische kennis, gebrek aan aandacht voor detail of zorg, het niet verifiëren van informatie om tijd te besparen, desorganisatie van de werkplek of voorraden en miscommunicatie tussen zorgverleners of met een patiënt. Hoewel de menselijke natuur verantwoordelijk is voor het merendeel van de omstandigheden die kunnen aanzetten tot fouten bij het toedienen van medicatie, kunnen administratieve of omgevingsgerelateerde fouten ook ADEs verklaren, zoals een gebrek aan etikettering of inadequate etiketteringssystemen of een overweldigende werkdruk met beperkt personeel. Fouten zijn meestal veelzijdig en kunnen op elk moment binnen het complexe proces van medicatietoediening optreden.