Behuizing

Behuizing, ook wel gespeld als Inclosure, de verdeling of consolidatie van gemeenschappelijke velden, weiden, weilanden en andere landbouwgronden in West-Europa tot de zorgvuldig afgebakende en individueel beheerde landbouwpercelen van moderne tijden. Vóór de afsluiting bestond er veel landbouwgrond in de vorm van talrijke, verspreide stroken die alleen onder de controle van individuele telers stonden tijdens het groeiseizoen en totdat de oogst voor een bepaald jaar voltooid was. Daarna, en tot het volgende groeiseizoen, stond het land ter beschikking van de gemeenschap om door het dorpsvee te laten grazen en voor andere doeleinden. Het omsluiten van land betekende het plaatsen van een heg of hek rond een deel van dit open land en zo de uitoefening van gemeenschappelijke weidegang en andere rechten erop voorkomen.

In Engeland begon de beweging voor omheining in de 12e eeuw en vorderde snel in de periode 1450–1640, toen het vooral de bedoeling was om de hoeveelheid fulltime weidegrond voor landheren te vergroten. Ook in de periode van 1750 tot 1860, toen dit werd gedaan met het oog op landbouwefficiëntie, kwam er veel omsingeling voor. Tegen het einde van de 19e eeuw was het proces van de afsluiting van gemeenschappelijke gronden in Engeland vrijwel voltooid.

In de rest van Europa boekte de afsluiting weinig vooruitgang tot de 19e eeuw. Afsluitingsovereenkomsten waren in de 16e eeuw in Duitsland niet onbekend, maar pas in de tweede helft van de 18e eeuw begon de regering decreten uit te vaardigen die afsluiting aanmoedigden. Zelfs toen werd er in West-Duitsland weinig vooruitgang geboekt tot na 1850. Dezelfde politiek van aanmoediging door decreet werd gevolgd in Frankrijk en Denemarken vanaf de tweede helft van de 18e eeuw, in Rusland na de emancipatie van de lijfeigenen (1861), en in Tsjechoslowakije en Polen na de Eerste Wereldoorlog. Gemeenschappelijke rechten op bouwland – die het meest formidabele obstakel vormen voor de moderne landbouw – zijn nu voor het grootste deel vernietigd, maar er wordt nog steeds een deel van het Europese land bewerkt in de verspreide stroken die kenmerkend zijn voor gemeenschappelijke velden, en gemeenschappelijke rechten blijven bestaan over grote weilanden en bossen.